the italian site

the official site

Image gallery

the fanlisting

chilean site

argentinian site

Emma Shapplin Lyrics.com

click to enter

Emma Shapplin is a weaver of dreams whose music defies so much the convention as the categorización. Romantic, mysterious and enthusiastic, it combines the passion and the emotional drama of the opera with the sensual enchantment and the immediacy of pop music. Nevertheless, as it reveals his new album "ETTERNA", it is neither a operística diva nor ídolo pop, but a unique and visionary artist whose music comes from some secret place inside its soul.

Been born in Paris in 1974, Emma it remembers that, being a girl, she was too timid "to even make a small noise, so we do not say already to sing", and that her family was not specially musical. But their musical passions came to the light to the eleven years when magician of Mozart heard at night to Reina of flauta. It was a little while of importance, although for his amused shame, Emma admits that this intoducción to the world of the opera and the bel song arrived through a television announcement. However, therefore a relation to weak person of by life dreamed up: "I ran to my room and I tried to sing melodía immediately. Then it was when I fell in love for the first time to sing ", says. "Then I knew that it was as well as wanted to sing. That one was the music that affected my soul ".

Little convinced at first of how satisfying his desire to sing, it was not until it was 14 years old when Emma knew a professor who could help it to make reality her dreams. "Era a old pequeñita, of about 70 years, and in their day had been a great singer. It was surrounded by candles, of cats and of his piano and to me it enchanted all this atmosphere to me ", remembers Emma. "I made contact with enemy with these scores and for the first time read the Italian text, that seemed to have something of mysterious and romantic". Also it said to him to Emma that was a soprano coloratura. "To still sing era for me like playing with a wrist. It found my voice and slowly began to make leave it ".

Emma gave classes with her during two years and was convinced that there was encon trado his objective in the life. But it was also approaching an age in which their parents were worried about the perspective of a race and their future. "they did not think that to sing it could be a work proper", Emma remembers. "My father was police and thought that perhaps I would have to follow his steps. My mother was secretary and thought that that one would be a good work for me. I understand why they wanted that she concentrated to me in my other studies. But for me to sing is an affirmation to be alive ".

It continues rendering tribute to its old professor, but it has not returned to see it since then. "Still I feel like culprit of to have ended the classes", explains. All the great singers will say to you that the voice is a gift and not to be able to use that gift he is something that caused that Emma felt empty. "he did not know what wanted to do. But he had the sensation of which he had done something badly. He felt to me repressed. If nonsong, I explode ", says.

Its desire to sing did not disappear and soon it would have to resurge of a radically different way when metal entered to be member of a group of heavy. "Some classmates were forming a rock group and were looking for really a masculine singer", remembers Emma. "They wanted somebody that could shout, so I said to them that I could do it". Its supply was accepted and during both next years it left the operísticos scales and exercises and smoked two packages of cigarettes to the day so that its voice became rougher and suitable for the rock.

Nevertheless, although it enjoyed the shouts, it began to long for the music of the opera. A day a friend of his mother took to the young singer of rock to a representation of Don Giovanni de Mozart in an opera house of Paris. It was the first time that saw an opera on a scene and was astonished. "I thought that after hearing something so beautiful he had to die to me", he remembers. "We had entrances of amphitheatre and memory that quisé to jump and to fly".

Emma again began to look for a professor and decided to register itself in a music school. Nevertheless, it thought that the education style was cold and formal and soon it undertook trip with a friend to New York. "While I was there I sang something of rhythm & blues, that in a certain sense a similar force to the opera has. He is very primitive and it has contributed much to the way in which I approach the song at the present time ", says.

When it returned later to France, it returned to retake the song classes. But by then already he had decided that he did not want to dedicate itself to the world of the opera, specially after a professor accused it to introduce rare things in his interpretation of a famous Aryan. "That made me raise to me that it had to find my own ways of expression and to use my voice to invent something own and personal".

An accidental encounter in a celebration with the composer and stars of the pop French Jean-Patrick Capdvielle gave its opportunity him. They were already known before but, with a boldness of which it continues it being astonished, it requested to him that an album for her wrote: "But I am not Verdi", said he to him. "and I am not a true singer of opera, so we would have to make something together", she answered.

Its boldness left track in him clearly because, one week later, called it by telephone and began to work together. "that perfect moment Arrived at which it was absolutely evident that the thing was going to work", says Emma. The certain thing is that it worked so well that the resulting album, Carmine Meo, published in 1997, has sold already more than two million copies. The album encaramó to highest of the French disc lists, selling 100,000 copies in his first three months and causing that Emma obtained first of its numerous golden records. The success would arrive shortly after in the international market, since Carmine Meo ascended anywhere in the world to highest of the lists, often escaping to albums of artists like Céline Dion and Madonna.

But, whereas greater pa rte of music for Carmine Meo was written by Capdvielle, Emma was determined to write its own material for its second album. It signed with a new seal, Ark 21, and began to look for a new musical collaborator. Thousands Copeland, the director of the new company, recommended to him to Graeme Revell, a composer whose work had appeared in the sound track of the film the red planet.

The new album was created lovingly and meticulously during long time, so that there is a single note or no word that is outside place. Plenty of poetic introspection and surprising images, all the letters of the songs were written by Emma, that also contributed substantially to music and the adjustments; each song presents/displays a different character created thanks to its vivid imagination to express a different emotion or an idea. Rich evocative, there is almost a visual element in the sonorous pictures of Emma: "I like to think about her like music that you can watch", she says. Certain L or is that it not simply conceived "ETTERNA" like a music album but like part of an audio-visual experience in which the graphical design, the videos (that she herself devises), their own body and its clothes and the effects of light in their scenic appearances as well as the conception of the photographies even constitute an essential part.

Also it made the surprising decision to write and to sing the songs in Italian, a language that does not choose to speak. And, which is even more showy, it decided so not on the language and as it is spoken today, but by Italian old and the poetic one of century XIV of writers like Dante and Boccaccio. "It wanted something that had a intemporal character, onírico", it explains. "To sing in a daily language there would be broken the spell. It wanted that the disc continued being as a dream ".

"ETTERNA" is an album of a perfect balance and a natural elegance.

Είναι ένα κορίτσι ρομαντικό, τρυφερό, ταλαντούχο. Είναι ντίβα της όπερας με ποπ πινελιές στη σκηνική της παρουσίαση. Ηρθε πρόσφατα στην Ελλάδα για 3 συνολικά παραστάσεις στο καινούριο Big Top Theatre. Γεννήθηκε το 1974 στο Παρίσι. Μικρή δεν είχε δώσει κανένα δείγμα ότι θα ακολουθήσει καριέρα τραγουδίστριας. Ηταν πολύ ντροπαλή. Η απρόσμενη μεταστροφή πραγματοποιήθηκε στα 11 της χρόνια όταν άκουσε το "Queen of the Night" από το Μαγικό Αυλό. Στα 14 της χρόνια γνώρισε μια ηλικιωμένη δασκάλα μουσικής. Αυτή η γνωριμία ήταν σημείο αναφοράς. Η αγάπη της για τη μουσική την ώθησε να φτιάξει heavy metal συγκρότημα. Κι όλα αυτά γιατί οι γονείς της ήθελαν να τη δουν να σπουδάζει και να ασκεί ένα πιο σίγουρο επάγγελμα. Ηταν η φυσιολογική αντίδραση ενός παιδιού που πιεζόταν από το οικογενειακό περιβάλλον. Πλέον όλα αυτά είναι παρελθόν To άλμπουμ Carmine Meo έφτασε το 1.800.000 αντίτυπα. Το Etterna είναι εξίσου εντυπωσιακό εγχείρημα. Ένα αμάλγαμα πάθους και ερμηνευτικής δεξιοτεχνίας. Η ίδια μας μίλησε για την επιτυχία, την τέχνη και τη ζωή της.

Περιμένατε ποτέ τέτοια επιτυχία;
Δεν μου αρέσει να περιμένω πράγματα. Είναι λίγο επικίνδυνο το να περιμένεις. Μπορεί κάποια στιγμή να απογοητευτείς. Αφήνω τη ζωή να κυλάει. Μου αρέσουν πολύ οι εκπλήξεις. Θέλω να βιώνω την εξέλιξη των πραγμάτων. Δεκτά και τα ευχάριστα και τα δυσάρεστα.

Εχετε πουλήσει εκατομμύρια αντίτυπα συνολικά. Σας απασχολεί το εμπορικό κομμάτι της επιτυχίας;
Όχι. Δεν αυτός ο ρόλος μου. Δεν είμαι άνθρωπος που στο τέλος της μέρας θα καθίσει να μετράει πωλήσεις.

Είχατε πει κάποτε ότι όταν τραγουδάτε νιώθετε ότι ζείτε. Μπορείτε να μας το περιγράψετε αυτό;
Ναι είναι μια μοναδική εμπειρία. Νιώθω μια πληρότητα όταν τραγουδάω. Καθώς ερμηνεύω το κάθε κομμάτι, ο ήχος πάλλεται και μεταφέρεται σε όλο μου το σώμα. Το τραγούδι είναι για μένα ένας τρόπος να χαλαρώνω. Είναι παράλληλα όμως και μία μάχη. Η ίδια η ζωή είναι μια μάχη.

Η μουσική σας συνδυάζει στοιχεία ποπ και όπερας. Πως, πιστεύετε, επηρεάζετε συναισθηματικά το κοινό σας;
Είναι αλήθεια πως η βάση της φωνητικής μου τεχνικής είναι λυρική, επειδή όμως είμαι ερωτευμένη με τη μουσική γενικότερα, η φωνή μου μπορεί να πάρει χροιές ποπ, μέχρι και ροκ. Σχετικά με τη μουσική μου, οι επιρροές βρίσκονται σε διαρκή εξέλιξη. Για τα υπόλοιπα, σας αφήνω να ρωτήσετε το κοινό.

Πιστεύετε πως υπάρχει ένα ιδιαίτερο κοινό για αυτό το είδος μουσικής;
Η μουσική μου απευθύνεται σε όλους τους ονειροπόλους.

Πιστεύετε πως μία καλή φωνή είναι θέμα ταλέντου, ή εξάσκησης και εκπαίδευσης; Ή μήπως και των δύο;
Μία καλή φωνή είναι ένα καλό όργανο. Μία καλή φωνή είναι ένα όργανο (καλό ή κακό) έμφυτο.
Η πρακτική και η τεχνική είναι ατού που επιτρέπουν στον ερμηνευτή μεγαλύτερη

Ποιες είναι οι φιλοδοξίες, τα όνειρά σας, για το μέλλον;
Να διατηρήσω την πίστη μου.

Τί πιστεύετε για την τέχνη; Είναι γενικότερα μία προσπάθεια εκδήλωσης συναισθημάτων και ονείρων; Ή μήπως είναι ένας τρόπος με τον οποίο απεικονίζεται η πραγματικότητα;
Τα συναισθήματα ανήκουν στην πραγματικότητα, τα όνειρα μπορούν να πραγματοποιηθούν.
Για μένα η Τέχνη είναι συνισταμένη συναισθημάτων, μπορεί να είναι ήπια ή βίαιη, ωμή ή σεμνή.
Παλιότερα, βοηθούσε στην απεικόνιση μίας εποχής.

Η φήμη και οι μεγάλες ευθύνες που συνεπάγονται από την επιτυχία σας, σας εμποδίζουν να ζήσετε μία κανονική ζωή;
Δεν πιστεύω πως με αφορά.

Διάβασα πως η οικογένειά σας δεν είχε καμία σχέση με τη μουσική. Υποστήριξε την επαγγελματική σας επιλογή;
Όχι.

Τι σας εμπνέει όταν βρίσκεστε επί σκηνής;
Η επιθυμία για επικοινωνία.

Σκεφτήκατε ποτέ να επιλέξετε άλλου είδους καριέρα;

Δεν διάλεξα το επάγγελμά μου. Πάντα ένιωθα μία τεράστια επιθυμία για να εκφραστώ. Αποδείχτηκε πως τραγουδώντας, ανακάλυψα έναν τρόπο έκφρασης δύσκολο, απαιτητικό, θα έλεγα και βίαιο, αλλά πολύ ακριβή και πολύ υγιή. Έτσι λοιπόν, τραγουδώ!
Να συνθέτω, να γράφω μικρά ποιήματα, να ζωγραφίζω και ενίοτε να παίζω κωμωδία με χαροποιούν το ίδιο. Αν σταματούσα όμως το τραγούδι, η προσωπική μου ισορροπία θα έχανε οπωσδήποτε κάτι βασικό.

Τι πιστεύετε για τους νέους καλλιτέχνες; Για το νέο κύμα της μουσικής βιομηχανίας; Μερικοί πιστεύουν πως το ταλέντο δεν είναι απαραίτητο για να κάνει κανείς καριέρα ή να γίνει διάσημος. Τι πιστεύετε γι' αυτό;
Το πιο σημαντικό είναι να είναι κανείς τίμιος με τον εαυτό του. Τα υπόλοιπα είναι σχετικά.

Το κοινό αίσθημα θέλει τους καλλιτέχνες να είναι ιδιαίτερα ευαίσθητα άτομα. Συμφωνείτε;
Όταν δεν είμαστε ευαίσθητοι, δεν έχουμε τίποτα να πούμε. Όλος ο κόσμος είναι ευαίσθητος, και καθένας καταθέτει την ευαισθησία του όπου και όπως μπορεί. Για έναν καλλιτέχνη, η ευαισθησία είναι η πρώτη ύλη του έργου του - συνεπώς όταν μιλάμε για έναν καλλιτέχνη, μιλάμε για την ευαισθησία του.

Παρ'όλο που είστε Γαλλίδα, επιλέγετε να τραγουδάτε στα αρχαία ιταλικά. Γιατί; Την πρώτη φορά που ευχαριστήθηκα το τραγούδι, επρόκειτο για φωνωδία, χωρίς λόγια, μία εντελώς αφηρημένη προσέγγιση (Οι φωνωδίες της Βασίλισσας της νύχτας, του Μαγικού Αυλού του Μότσαρτ.)
Τα πρώτα κείμενα που ερμήνευσα τραγουδώντας, ήταν στα αρχαία ιταλικά. Αρχικά, η πρώτη προσέγγιση ήταν μόνο μουσική, δηλαδή επίσης αφηρημένη (αφού εκείνη την εποχή δεν καταλάβαινα τα ιταλικά). Μετά, η μετάφρασή του μου επέτρεψε να ξαναανακαλύψω το έργο, να εξελίξω την ερμηνεία μου.
Σ'αυτές τις διαφορετικές προσεγγίσεις προσκαλώ τον περίεργο και παθιασμένο ακροατή.
Σε πρώτη φάση, μπορεί απλά να αφήσει την μουσική να τον συνεπάρει (συμπεριλαμβανομένης της μουσικής των στίχων), η προσωπική του φαντασία μένει αναλοίωτη. Έπειτα, για το δεύτερο βήμα, αν το επιθυμεί, μπορεί να βοηθηθεί από το βιβλιαράκι ώστε να προσπαθήσει να πλησιάσει τη δική μου φαντασία.

Έχετε δηλώσει πως πρέπει να ρισκάρει κανείς για να γίνει η ζωή του περιπετειώδης. Με ποιούς τρόπους μπορούμε να κάνουμε τη ζωή μας περιπετειώδη;
Ακούγοντας την καρδιά μας, και ίσως δοκιμάζοντας τους εαυτούς μας σε τομείς που, εκ των προτέρων, δεν μας ταιριάζουν. Το αποτέλεσμα μπορεί να είναι καλό ή κακό - μα ίσως τίποτα να μην είναι τελικά τόσο κακό!!
Μιλήστε μας λίγο για το καινούριο σας άλμπουμ "Etterna". Etterna: αυτή η λέξη ανήκει στον Δάντη.
Αν δεν κάνω λάθος, ήταν ο μόνος που έγραφε αυτή τη λέξη με δύο t. Στο ίδιο ποίημα, υπήρχε πιθανότητα να βρει κανείς την ίδια λέξη γραμμένη διαφορετικά - μα είχαν αυτές οι λέξεις ακριβώς το ίδιο νόημα;
Αυτό το άλμπουμ δημιουργήθηκε από ένα "κλείσιμο του ματιού", από εκκλήσεις ίσα ίσα αναγνώσιμες, από μικρές πινελιές, κάτι σαν την τεχνοτροπία των ιμπρεσιονιστών.
Είναι από μόνο του ένα μικρό σύμπαν, με πολλαπλές πλευρές, στο οποίο το θέμα (των κειμένων) πρέπει να μπορεί να αλλάζει. Οι ρόλοι αλλάζουν: ομιλία με τον άλλο, με τον εαυτό σου, με τον Θεό.

Πιστεύετε πως υπάρχει αλληλεπίδραση μεταξύ του καλλιτέχνη και του κοινού; Πως εδραιώνεται μία γερή σχέση μεταξύ τους;
Εκ των προτέρων, ναι - Αρκετά δυνατή - Πρόκειται για μία ανταλλαγή ή μία συνάντηση. Ο καθένας μας κάνει ένα βήμα προς τον άλλο.

29/06/2002

Η Έμα Σάπλιν λάτρεψε την κλασική μουσική μέσα από μια διαφήμιση, τραγούδησε χέβι μέταλ και επέστρεψε στη μελωδία, σε μια ρομαντική μουσική χωρίς χρόνο, που αποδείχτηκε πως άρεσε σε πολύ περισσότερους από τους ονειροπόλους. Εκτός κι αν είναι τόσο πολλοί αυτοί.

«Αν ο κόσμος βρίσκει κάτι στη μουσική μου», λέει η Έμα Σάπλιν, «είναι, πιστεύω, ότι τον προτρέπει να ονειρευτεί. Δεν τον παραπέμπει σε έτοιμες εικόνες. Δεν καταλαβαίνει με το πρώτο άκουσμα τι λέει το τραγούδι. Έτσι μπορεί να φανταστεί, αν θέλει, μια ολόκληρη ιστορία»

Η Έμα Σάπλιν παρουσίασε και στην Αθήνα το άλμπουμ της «Etterna». Αν κάποιος απορήσει γιατί μια Γαλλίδα με παγκόσμιο ακροατήριο διαλέγει να είναι και η Ελλάδα στους σταθμούς της προώθησης της νέας δουλειάς, είναι γιατί το προηγούμενο «Carmine meo», πέρασε αρκετό καιρό στο Νο 1 του ελληνικού καταλόγου με τις επιτυχίες. Η συναυλία με τον Γιώργο Νταλάρα στο Ηρώδειο την έφερε απλώς πιο κοντά.

Απέναντι στα ποπ είδωλα, τύπου Μπρίτνεϊ Σπίαρς και της Κριστίνα Αγκιλέρα, στον κιθαριστικό ρομαντισμό της Τζούελ και στο φαινόμενο Μπγιορκ, η Έμα Σάπλιν προτείνει μελωδίες από άλλες εποχές και τραγούδια γραμμένα με έμπνευση από τα ιταλικά πάνω σε συνθέσεις του Γκρέιαμ Ρέβελ, ο οποίος υπέγραφε τη μουσική στην ταινία «Κόκκινος Πλανήτης». Αποστάσεις στον πλανήτη είχε να διανύσει η προετοιμασία του άλμπουμ. «Αν κάποια στιγμή δει κάποιος τα φαξ με τα οποία επικοινωνούσαμε εγώ από το Παρίσι και ο Γκρέιαμ από το Λος Άντζελες - πάρα πολλά φαξ - θα πιστέψει πως πρόκειται για δύο τρελούς. Φράσεις από δω κι από κει. Λέξεις μόνες τους, όπως "το κορίτσι" ή το "φως" - το άλμπουμ αυτό ήταν μια πραγματική περιπέτεια. Και έχω βέβαια πολύ περισσότερη συμμετοχή από ό,τι στο προηγούμενο».

Εμπνέεται από την όπερα και τις εντάσεις, αλλά γοητεύεται και από την αμεσότητα της ποπ. «Ο φόβος μου δουλεύοντας αυτά τα κομμάτια ήταν μήπως αντί να προχωρήσω σε κάτι καινούργιο, περιστρέφομαι διαρκώς γύρω από τον εαυτό μου. Ωστόσο δοκιμάζοντας πολλά διαφορετικά πράγματα με την μουσική, νομίζω ότι ανακάλυπτα όλο και πιο πολύ τον εαυτό μου. Με ξάφνιασε λίγο αυτό, αλλά ξέρω πολύ καλά πως αυτά τα τραγούδια χαρακτηρίζουν μια περίοδο της ζωής μου». Η μουσική σε παραπέμπει σε εποχές, χαμένες στο παρελθόν. Οι πρώτες φράσεις της ωστόσο γράφηκαν στον υπολογιστή. Η Έμα Σάπλιν είναι ένα ρομαντικό, μοντέρνο κορίτσι.

Τι εκφράζουν για εκείνη τα τραγούδια του «Etterna»; «Είναι ένα μείγμα από τις προτιμήσεις μου. Μου αρέσουν πολλά διαφορετικά πράγματα, ιδέες που έρχονται από διαφορετικούς χώρους. Στην προηγούμενη περιοδεία μου, για παράδειγμα, είχα πάντα μαζί μου ένα βιβλίο με ποίηση της Σαπφούς. Και είχα ένα παιχνίδι με αυτό. Άνοιγα στην τύχη σε κάποια σελίδα, διάβαζα ένα στίχο, το έκλεινα πάλι και άφηνα τον εαυτό μου να ονειρευτεί πάνω σε αυτό τον στίχο».

«Ήμουν τόσο δειλή μικρή που όχι να τραγουδήσω, αλλά ούτε να φωνάξω δυνατά δεν τολμούσα», θυμάται η Έμα, η οποία γεννήθηκε στο Παρίσι σε μια οικογένεια που, αν έλειπε η μουσική, κανείς δεν το πρόσεχε ιδιαιτέρως. Όλα άλλαξαν όταν στα 11 χρόνια της, η Έμα άκουσε την άρια της Βασίλισσας της Νύχτας από τον «Μαγικό Αυλό». Ήταν από ένα διαφημιστικό σποτ στην τηλεόραση. Λίγο αργότερα η δεσποινίς Σάπλιν γνώρισε μια 70 κυρία που ζούσε ανάμεσα στις γάτες της, με κεριά και ένα πιάνο. Η ατμόσφαιρα τη γοήτευε στα μαθήματα μουσικής που έκανε και που ακόμη κρατάει σαν ξεχωριστή εμπειρία. Η επόμενη εμπειρία ήταν σκληρή. Τα παιδιά στην τάξη της έφτιαξαν ένα συγκρότημα και έπαιζαν χέβι μέταλ. Της πρότειναν να τραγουδήσει. Και η Έμα τα κατάφερε θαυμάσια με τις κραυγές πάνω στις σκληρές, ηλεκτρικές κιθάρες. Το όνειρό της βέβαια ήταν αλλού. Και η Έμα γύρισε σε αυτό με διάθεση όχι μόνο να το ονειρευτεί αλλά και να το ζήσει.

Emma Shapplin was born Marie-Ange Chapelain on 19 May 1974. Growing up in a suburb south of Paris, with her father (a policeman), her mother (a secretary) and two elder brothers, Marie-Ange was something of a tomboy in her early years. Indeed, the young Marie-Ange preferred a game of football or a spot of tree-climbing to any traditional female hobbies, and she showed no interest whatsoever in music or singing.

Marie-Ange's life would change dramatically at the age of 14 when one of her friends introduced her to a local singing teacher. This 70-year-old teacher, a former singer herself, began giving lessons to Marie-Ange. The young teenager, who had never displayed any particular aptitude for study - schoolwork bored Marie-Ange to death! -suddenly developed a veritable passion for music. Indeed, Marie-Ange spent all her free time practising her scales and training her voice. And, under the careful supervision of her singing teacher, the talented young teenager soon began to reveal an exceptional soprano voice.

Despite making excellent progress with her teacher, Marie-Ange received little encouragement from her family. On the contrary, after she had been taking singing lessons for over a year, her parents refused to let her continue her training. They also banned her from attending school choir practice and began to push her towards what they considered to be a more 'serious' career. This proved to be an extremely distressing period for Marie-Ange. Increasingly, the young teenager resisted her parents' desire to transform her into a secretary, and clung to her ambition of launching a career as a professional singer. Secretly, Marie-Ange still harboured dreams of performing the "Queen of The Night" aria from Mozart's opera "The Magic Flute".

In the end Marie-Ange had to settle for something a little less grand. A local hard rock group, North Wind, offered to take her on as their lead singer, and Marie-Ange immediately took up the offer. Over the next three years, the young singer would abandon her soprano scales and work on perfecting a deep, gravely voice better suited to North Wind's hard rock lyrics. Meanwhile, Marie-Ange gave in to her parents' wishes and began studying for her secretarial 'baccalauréat'. She failed her secretarial exams at the age of 18, but this failure did not appear to bother Marie-Ange at all. The young teenager's sights were set on totally different things.

The Fateful Encounter

Marie-Ange - who soon went on to change her stage name to Emma - left home at the age of 19 to move into her own flat in Paris. Life in the Big City proved to be no easy option, however, and Marie-Ange/Emma was forced to do a whole series of odd jobs to survive. But she did not seem to mind too much. For, in winning independence from her parents, the young teenager was free to take up her singing again and she soon went on to enrol for music lessons with teachers from the Paris Conservatoire.

After re-training her voice to professional standards, Emma Shapplin went on to record her first demo tape. With a little help from a friend of a friend, Emma soon got the chance to play the cassette to the well-known French singer Jean-Patrick Capdevielle (famous for his 80's hits "Quand t'es dans le désert" and "Chiquita"). Capdevielle was immediately captivated by Emma's voice and the pair soon realised they shared a mutual passion for opera. Recognising Emma's impressive vocal talent, Capdevielle offered to write an album for her and the pair gradually built up a working relationship. Shapplin and Capdevielle experimented with a number of different musical directions (including grunge!) but in the end they decided to base Emma's first album on classical music.

Jean-Patrick Capdevielle immediately set about writing the material for Emma's first album, with the aid of his son Jonathan (who helped out on "Miserere, Venere"). Capdevielle wrote nine songs for the new album, and Emma stepped in to collaborate on four of these. The lyrics, which Capdevielle originally wrote in French were then translated into Latin and ancient Provençal dialect by an Italian medievalist. As for the musical arrangements on Emma's first album, these were all based on the work of legendary 19th century Italian composers (ranging from Donizetti to Bellini). Emma's début album, "Carmine Meo", was released at the end of 1997 to general critical acclaim. Indeed, Ms. Shapplin was soon being hailed as a classical 'Diva' for the 90's.

The Overnight Rise To Fame

"Spente le stelle" and "Cuor Senza Sangue", the first single releases from Emma Shapplin's album, soon earned the young French singer an enthusiastic following of fans. Following the success of the singles, "Carmine Meo" rocketed to the top of the French album charts, selling 100,000 copies in just three months (thereby earning Emma Shapplin her first gold disc!) This phenomenal success was soon echoed on the international market - indeed, foreign sales of "Carmine Meo" quickly went on to rival those back home.

Given the success of European 'classical variété' acts such as Andréa Bocelli and André Rieu, it came as no surprise to anyone when Emma Shapplin's album became an overnight hit on the international music scene. Distributed in 26 countries on all five continents, "Carmine Meo" soared to the top of the charts worldwide - occasionally even overtaking Céline Dion and Madonna's albums in the charts! Emma Shapplin soon went on to become a household name in Greece, Lebanon, Canada , Mexico and even as far afield as New Zealand.

What's more, the young French star achieved her overnight fame without performing one single concert. Emma did appear on stage at Julien Clerc's recent concert in Brussels to sing a duet, and repeated the experience when Julien Clerc performed in Paris at Bercy stadium (in front of 16,000 people!) in April 98. But for the time being no individual tour dates are scheduled into Emma Shapplin's diary.

In September 2002 her second album "Etterna" was released. Emma’s crystal-clear voice gives a graceful interpretation to these twelve tracks in XIIIth century Italian. Subtly different to the previous "Carmine Meo", the singer once again reached a wide audience throughout the world.
A year later, the lyricist returned with a CD and a DVD : "Le concert de Caesarea", a live recording of a show which was written, composed and produced by Jean-Patrick Capdevielle.

It’s above all on non-French soil that she has had the most resounding success. Also, since 2002, she has rewarded her international fans by performing on the greatest stages in the world, where her powerful notes mingle with the cheers of an audience from five continents

15-7-2004

Μέσα στην καρδιά του καλοκαιριού, η Θεσσαλονίκη φόρεσε τα καλά της για να υποδεχτεί την Emma Shapplin. Από τις 20.30 ακόμα, ο χώρος πίσω από τις κλειστές πύλες του Θεάτρου Γης στο Νταμάρι της Τριανδρίας ήταν κατάμεστος από τους άπειρους λάτρεις της βελούδινης φωνής της. Μια… πρώτη γεύση από τη φωνή αυτή πήραμε κατά την αναμονή μας, αφού η υψίφωνος έκανε μια τελευταία πρόβα στο πασίγνωστο «Spente le Stelle». Στις 21.35 που οι πολυπόθητες αυτές πύλες άνοιξαν, με έκπληξη παρακολουθήσαμε το θέατρο να γεμίζει, όχι μόνο στα διαζώματα αλλά και στις σκάλες, ακόμα και στις ράμπες που βρίσκονται στις άκρες του!(Ναι, μερικοί τολμηροί κάθισαν και εκεί!).

Επάνω στη σκηνή, μισή ώρα αργότερα, πήραν τη θέση τους η δωδεκαμελής χορωδία «Διαφωνία» του Θανάση Αρβανίτη και το μουσικό σχήμα της Μαρίας Πατρικίδου, υπό τη διεύθυνση της ίδιας, αποτελούμενο από τρία βιολιά, μια βιόλα, ένα βιολοντσέλο, ένα φλάουτο κι ένα κλαρινέτο. Το κλασσικό οργανικό τμήμα συμπληρώθηκε από το…σύγχρονο, το συγκρότημα της Emma Shapplin που αποτελούνταν από μια ηλεκτρική κιθάρα, ένα μπάσο, drums, synthesizer και πιάνο-όλοι μαζί ξεπέρασαν τα 20 άτομα επί σκηνής! Το πιο περίεργο, όμως, σχετικά με τη σκηνή ήταν ένα…σκαμνάκι, ακριβώς στο κέντρο της! Η απορία μας λύθηκε σύντομα όταν τα φώτα έσβησαν τελείως και μέσα στις σκιές, η πανέμορφη Emma πήρε τη θέση της επάνω σ’ αυτό. Το σήμα του Classic FM άρχισε να χορεύει πάνω στην πλαγιά, στα αριστερά του θεάτρου, το κοινό ξέσπασε σε φρενιασμένα χειροκροτήματα και η πεντακάθαρη φωνή της γέμισε τον ξάστερο, θεσσαλονικιώτικο ουρανό.

Ντυμένη με ένα κατάλευκο ημιδιαφανές φόρεμα από το οποίο ξεκινούσαν μακριά λευκά τούλια, άνοιξε τη συναυλία με δύο κομμάτια συνοδευόμενα από δύο υπέροχους χορευτές σε μια μαγική, φουτουριστική χορογραφία, ένα παιχνίδι της κίνησης, του ήχου και του φωτός. Μας καλησπέρισε χαμογελώντας, το δεύτερο, όμως, ζεστό χειροκρότημα του κοινού σταμάτησε απότομα, καθώς ακούστηκαν οι πρώτες νότες από το «Spente le Stelle». Μοβ και μπλε καπνοί πλημμύρισαν τη σκηνή και η χορωδία ετοιμάστηκε για τα επιβλητικά φωνητικά της. Με μιας τα κινητά τηλέφωνα τέθηκαν σε λειτουργία, είτε για φωτογραφίες, τα πιο σύγχρονα, είτε για ηχογράφηση είτε…για να κάνουν όσους δεν παρακολούθησαν τη μοναδική εκείνη βραδιά να ζηλέψουν, ακούγοντας την ταλαντούχα τραγουδίστρια έστω κι από το τηλέφωνο! (Μια από αυτούς ήμουν κι εγώ-δυο κάρτες ξόδεψα εκείνο το βράδυ!!!)

Ο άνεμος που φυσούσε από το μεσημέρι της Πέμπτης όλο και δυνάμωνε, κάνοντας να εμφανιστούν στο κοινό τα πρώτα μπουφάν για τους πιο ευαίσθητους, όχι όμως και για την Emma Shapplin που φάνηκε να κρυώνει αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της συναυλίας. Το «Da me non Veni» ακολούθησε, ένα κομμάτι από το καινούριο της album «Eterna», με τη συμμετοχή της χορωδίας και στο επόμενο κομμάτι οι μουσικοί του συγκροτήματος βγήκαν στο προσκήνιο χαρίζοντας μας δύο καταπληκτικά σόλο από το πιάνο και την ηλεκτρική κιθάρα. Στο μεταξύ, η σειρήνα εγκατέλειψε τη σκηνή και, μετά το τέλος του τραγουδιού, τα φώτα και η μουσική έδωσαν τη θέση τους σ’ ένα ακόμα ξέφρενο χειροκρότημα.

Το πιάνο προλόγισε το φαντασμαγορικό show που θ’ ακολουθούσε πριν τα φώτα αποκαλύψουν την καλλιτέχνιδα μέσα σε ένα εκθαμβωτικό, γυαλιστερό μαύρο και μοβ maxi φόρεμα Αναγεννησιακού στιλ με φτερά και τους χορευτές της, με λευκές περούκες της ίδιας εποχής. Οι ανάσες κόπηκαν μόλις το κοινό αναγνώρισε το καινούριο τραγούδι της, «La Notte Eterna» και τη φωνή της να ξεχύνεται σαν κύμα άγριο κι ορμητικό μα τόσο μελωδικό! Ακόμη και οι πιο απαιτητικοί θεατές έμειναν αποσβολωμένοι ακούγοντας τις κορώνες που τόσο αβίαστα έβγαιναν από μια μορφή που φάνταζε ονειρική μέσα σε περίεργα κοστούμια και περίτεχνους φωτισμούς. Και ξαφνικά, πριν ακόμη το κομμάτι ολοκληρωθεί, οι χορευτές άνοιξαν το φόρεμα στη μέση αποκαλύπτοντας την τραγουδίστρια ντυμένη με μαύρη, δερμάτινη, ολόσωμη φόρμα και μπότες! Με αυτή την τόσο αντιφατική αμφίεση η Emma Shapplin ολοκλήρωσε το πρώτο μέρος της συναυλίας της κλείνοντας με το κομμάτι «Leonora», επίσης από το καινούριο album της, χορεύοντας με τον κιθαρίστα και το μπασίστα της!

Ένα τέταρτο αργότερα, μετά το απαραίτητο κούρδισμα των εγχόρδων, η χορωδία πήρε τη σκυτάλη σ’ ένα ατμοσφαιρικό κομμάτι μαζί με τη μικρή ορχήστρα και το πιάνο για να δώσει πολύ σύντομα και πάλι τη θέση της στην υψίφωνο, που είχε αλλάξει ξανά: Κάθε φόρεμα της ήταν κι ένα έργο τέχνης! Αυτή τη φορά ήταν στενό και μοβ, με μυτερούς γιακάδες κι αιχμές σαν να είχε μόλις βγει από τα πλατό του Star Trek! Στο επόμενο κομμάτι, οι χορευτές της αφαίρεσαν και πάλι το πρώτο για ν’ αποκαλυφθεί ένα δεύτερο, κατακόκκινο, μακρύ -αλλά πολύ μακρύ!!!- φόρεμα με το οποίο έμεινε, ευτυχώς, μέχρι το τέλος! Μόνο το πιάνο συνόδεψε αυτή τη φορά την κρυστάλλινη φωνή της σε μια άρια χωρίς προηγούμενο! (Σ’ αυτό το σημείο το κινητό μου πήρε φωτιά!!!) Ήταν πραγματικά μαγικές οι στιγμές όπου το τραγούδι της σκαρφάλωνε στα υψηλότερα σημεία του πενταγράμμου και το κοινό πετούσε σκαρφαλωμένο κι αυτό στα φτερά του ταλέντου της…

Τα τελευταία δύο κομμάτια ήταν προσανατολισμένα περισσότερο στην κλασσική μουσική, όπως και το μεγαλύτερο τμήμα του δευτέρου μέρους της συναυλίας, σε αντίθεση με τις αντισυμβατικές μελωδίες της λεγόμενης «Rock Opera» που μας ταξίδεψαν στο πρώτο μέρος, χωρίς να λείπει όμως, η συμμετοχή των σύγχρονων οργάνων, αλλά και της υπέροχης χορωδίας.

Κατά τα μεσάνυχτα και μετά το μεθυσμένο χειροκρότημα του κόσμου, η Emma Shapplin χαιρέτισε κι ευχαρίστησε θερμά το κοινό της, φανερά συγκινημένη από τις εκδηλώσεις θαυμασμού και αγάπης. Οι μουσικοί της…έπαιζαν τους ταυρομάχους με το κόκκινο φόρεμά της του οποίου το μήκος πρέπει να ξεπερνούσε τα τρία μέτρα! Το ρυθμικό και απαιτητικό χειροκρότημα μας και μερικοί θεατές που είχαν κατέβει στο πλατό μπροστά στη σκηνή έπεισαν τους καλλιτέχνες να παρατείνουν το ταξίδι μας στη χώρα του ονείρου για λίγη ώρα ακόμη και η ανάσα μας κόπηκε για μία ακόμη φορά στο άκουσμα του πιάνου για την εισαγωγή του «La Notte Eterna»! Για μια ακόμη φορά οι κορώνες συντάραξαν τον καλοκαιρινό, μα παγωμένο, -τα μπουφάν είχαν πληθύνει απειλητικά!- ουρανό, μα το αχόρταγο κοινό ζητούσε απεγνωσμένα το «Spente le Stelle». Μέσα σε γέλια κι ευχαριστίες, η Emma Shapplin έδωσε το παράγγελμα να ξεκινήσει το πολυπόθητο φινάλε, με τις τελευταίες νότες του οποίου χειροκρότησε και η ίδια μαζί μας τους μουσικούς της και τη χορωδία.

Μισή ώρα μετά τις δώδεκα, συνεπαρμένοι και μαγεμένοι ακόμα από τους γλυκύτατους ήχους που αντηχούσαν στ’ αυτιά μας, αρχίσαμε να κατηφορίζουμε από το θέατρο. Είχαμε γίνει, έστω και για λίγο, μέλη μια μυσταγωγίας, μιας περίεργης και ιδιαίτερης μουσικής τελετής, η ιέρεια της οποίας μας μετέδωσε τις ριζοσπαστικές της δημιουργίες με τον πιο ονειρικό τρόπο…

Albums

El Concierto de Caesarea (EMI, 2003)
11 tracks for this album

Platinum Collection (1999)
17 tracks for this album

Discovering Yourself (Coeur de lion, 1999)
4 tracks for this album

Carmine Meo (EMI, 1998)
15 tracks for this album

Etterna (Ark 21, 2002)
15 tracks for this album

Το μικρό καλλιτεχνικό της όνομα γεμίζει τις φλέβες Μεσογειακό λυρισμό και ευαισθησία.
Η μουσική εξάλλου έρεε στο «emma» της πάντα κι εκείνη δεν αντιστάθηκε στο «κάρμα» της.
Επαναστάτησε, όταν η εξωτερική της εμφάνιση δεν έπειθε για την οπερετική της εμβρίθεια (η λεπτεπίλεπτη φιγούρα της άλλα μαρτυρούσε), κάπνισε μανιωδώς για να μπασάρει τη φωνή της (το heavy metal συγκρότημα ήθελε ...άγρια χροιά), αντιτάχθηκε και στον πατέρα της (αστυνομικό στο επάγγελμα) που την προόριζε για ... παιδοχειρουργό.
Μυστηριώδης και μοναχική , σήμερα επεμβαίνει στις ψυχές εκατομμυρίων ακροατών ανά τον κόσμο με τα ακριβά ηχοχρωματικά της εργαλεία.

Το μαγικό ραβδί της «Βασίλισσας της νύχτας» φώτισε κάθε επόμενη μέρα σας. Ήταν μοιραία αυτή η ανακάλυψη και ποιους δράκους αποφύγατε για το happy end του προσωπικού σας παραμυθιού ή με ποιους δαίμονες φοβάστε νa αναμετρηθείτε;

Είναι αστείο αλλά φαντάζομαι ότι κάπως έτσι γεννιούνται οι τραγουδιστές. Ακούνε μια μελωδία και μετά προσπαθούν να την αναπαραγάγουν. Τη «Βασίλισσα της Νύχτας» την τραγουδούσα παντού: στον δρόμο, στο σχολείο... Ήταν η πρώτη φορά που δοκίμαζα ευχαρίστηση ακούγοντας τη φωνή μου. Ως τότε δεν αισθανόμουν άνετα μαζί της...
Τώρα, το παραμύθι μου δεν έχει ούτε νεράιδες, ούτε δράκους. Δεν χρειάστηκε να αντιμετωπίσω κανέναν εχθρό. Το μόνο που χρειάστηκε ήταν να τραγουδήσω. Το προσωπικό μου παραμύθι είναι λίγο πιο... μοναχικό. Εμπνέομαι από τα πάντα, το κάθε τι μπορεί να αποτελέσει ερέθισμα, τα χρώματα, μια φράση που θα ακούσω μέσα σε ένα ταξί, ο στίχος ενός ποιήματος, κάποιες νότες μεμονωμένες ενός τραγουδιού, ένα ύφασμα...
Τα μαζεύω, σα ρακοσυλλέκτης, τα σημειώνω σε χαρτάκια και τα κολλάω στο γραφείο μου. Σαν Ψηφιδωτό που μορφοποιείται αργά. Μυστικιστική διαδικασία... Αυτό είναι το παραμύθι μου. Ένα γραφείο γεμάτο αναμνήσεις που σιγά-σιγά γίνονται μουσική...

Λατρεύετε τις λέξεις αν και ωχριούν μπροστά στα συναισθήματα που αποτυπώνονται με την έκφραση.

Έχω μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον όπου τα συναισθήματα δεν εκφράζονταν ποτέ με λόγια, αλλά με βλέμματα, με πράξεις ή με την σιωπή. Δεν μιλάω συχνά με την οικογένεια μου, αλλά μέσα από τον ιδιαίτερο κώδικα επικοινωνίας που μας δένει, μια μορφή τηλεπάθειας, καταλαβαίνω πάντα αν τους συμβαίνει κάτι. Επειδή δεν εκφράζανε τα συναισθήματα τους με λέξεις, έτσι έμαθα κι εγώ να εκφράζομαι με άλλους τρόπους. Με τον χορό, με έντονες κινήσεις των χεριών, με μια ματιά. Είμαι αρκετά εσωστρεφής, ντροπαλή και λιγομίλητη σε ό,τι αφορά τον εσωτερικό μου μικρόκοσμο. Αυτή είναι η Έμμα που δεν μπορεί να κάνει δημόσιες σχέσεις ως καλλιτέχνης. Μόνο ανθρώπινες συνομιλίες μπορεί να κάνει...

Δια του μουσικού σας λόγου δραπετεύετε από την εποχή σας. Πόσο σωτήριο είναι αυτό αν αναλογιστούμε την τραχύτητα των καιρών μας και υποθετικά σε ποιόν αιώνα θα επιθυμούσατε να κατοικοεδρεύετε;

Σίγουρα στην Αναγέννηση, εκεί που ανήκουν και τα τραγούδια του Eterna. Όμως και στην εποχή μας νομίζω ότι μπορείς να βρεις αυτό που θέλεις. Από τα ταξίδια μου αφουγκράζομαι μυρωδιές, χρώματα, αισθήσεις, συζητήσεις, εικόνες. Όταν επιστρέψω στο καταφύγιο μου, ένα γραφείο στο Fontainebleau, μέσα στο πράσινο, δίπλα από το εντυπωσιακό παλάτι, θα περάσουν από ένα αργό ασυνείδητο εσωτερικό φίλτρο. Στο κρεβάτι μου, όπου περνάω τις περισσότερες ξένοιαστες ώρες μου, θα ξεκουραστώ αλλά και θα αποβάλλω ό,τι περιττό έχω συσσωρεύσει κατά την διάρκεια του ταξιδιού μου, (διαδικασία κάθαρσης) και ό,τι παραμείνει θα γίνει ψηφίδα στο μωσαϊκό του γραφείου μου.

Το Eterna έχει έντονο το υγρό στοιχείο. Ήταν η ανάγκη σας να εμποτίσετε το γήινο και πύρινο στοιχείο του Carmine Meo και τελικά όλα τα στοιχεία της φύσης- όπως υποστηρίζει ο Αλχημιστής Κοέλο- συνωμοτούν για να πραγματοποιήσετε το όνειρό σας;

Πρέπει να έχουμε επιθυμία για τα πράγματα, γιατί οι επιθυμίες κρύβουν μια γλυκύτητα που την έχουμε ανάγκη. Για τα στοιχεία της φύσης πιστεύω ότι το πρώτο μου άλμπουμ το χαρακτήριζαν στοιχεία όπως η γη και η φωτιά, ενώ το νέο μου χαρακτηρίζεται από τον αέρα και το νερό, είναι πιο εκλεπτυσμένο. Έτσι τώρα νιώθω ότι βρίσκομαι σε μια δημιουργική ισορροπία.

Αληθεύει ότι η πρώτη φόρμα των στίχων του νέου σας δίσκου ήταν στα αρχαία ιταλικά;

Επέλεξα να τραγουδήσω στην ιταλική γλώσσα του 14ου αιώνα. Δεν καταλάβαινα το νόημα των λέξεων αλλά χρησιμοποιούσα αυτή τη γλώσσα για να εξασκήσω τη φωνή μου και διαπίστωσα ότι είχε μια μυστηριώδη ποιητική γοητεία που κέντριζε τη φαντασία του ακροατή και μια διαχρονική ποιότητα. Δεν ήθελα να είναι γραμμένοι οι στίχοι σε ένα σύγχρονο γλωσσικό ιδίωμα. Η πρόθεσή μου ήταν να διηγηθώ τραγικές ιστορίες και νομίζω πως θα ήταν πολύ σκληρό να τις διηγηθώ στα γαλλικά. Προτίμησα, λοιπόν, μια γλώσσα νεκρή που να μη σοκάρει τον ακροατή αλλά αντίθετα να τον κάνει να ονειρευτεί. Η εποχή μας είναι επιθετική. Αν δεν ονειρευτούμε, δεν μπορούμε να βιώσουμε την καθημερινότητα

Spicy French diva Emma Shapplin has given opera sex appeal and taken it to the top of the charts.

EMMA Shapplin is young, beautiful and going places.

Voted by a French magazine one of the sexiest women in France is turning not just heads but ears as well.

She has the sensual allure of Madonna or Shania Twain but hers is not a conventional approach to music.

Behind the sweetly innocent smile lurks a queen of the night who has reinvented the passion, tragedy and swirling emotional drama of opera and taken it to the top of the charts.

"Sexy, you think I'm sexy," she giggles in response to a question about whether she minds being promoted as the sexy new face of opera. "I do not understand your question. My English is not very good."

There's a pregnant pause, and then she giggles again.

"Yes, well it's very flattering, but I don't know what to say. Maybe a part of what people like is how I look and maybe a part of it is the music. I hope it is the music."

Strictly speaking, Shapplin is not the new face of opera. Yes, she's a genuine soprano and yes she would one day like to sing opera proper, but Carmine Meo, her debut album which was co-written and produced by former French pop star Jean-Patric Capdvielle is as much a pop album as it is classical.

It's written in 14th century Italian with male choruses sung in Latin.

However, the queen of the night enters her fantasy world to the strains of dance beats, synthesiser sweeps and dramatic string melodies.

"This album is something free, something very close to me," Shapplin says. "I don't ask myself whether it is wrong or right, I just want to express myself. One day, when I am ready to sing opera or something classical then I will be really strict with the technique."

When Shapplin asked Capdvielle to write her an album, he resisted at first pointing out he was not Verdi. She responded that she was not a proper classical singer. They then proceeded to mix different styles of music to no avail.

"At the end he just said, you are going to sing the way you sing," Shapplin says. "And we are going to build the music around something you like."

Thus each sound on Carmine Meo represents something Shapplin likes - opera, tragedy, romance, nature and popular music.

"When we had all of those elements in place, we decided not to use the structure of an aria but of a song," Shapplin says. "We chose old Italian to convey the mood because I wanted a language that was poetic and that you could feel more than understand."

As odd as it might seem, Shapplin's love affair with bel canto and soprano started with a little red bull and a television commercial for rice. The bull was a trademark for a brand of rice from Camargue and whenever it appeared on screen it was accompanied by Mozart's enchanting melody La reine de la Nuit.

"That's when I fell in love with singing for the first time," Shapplin says. "I knew then I wanted to sing like that. That was the music of my soul."

Three years later, when she was 14, Shapplin met a mysterious old lady, who taught her about opera and how to use her voice. She still doesn't known her mentor's name, but her teacher opened up the world of drama and opera to an eager Shapplin, who would later do what she needed to, including a stint as a singer with a heavy metal group, to earn enough money to continue with her singing lessons.

That's when her other mentor, Capdvielle entered stage right. They connected at once. He brought with him enthusiasm and a certain jaded cynicism as someone who seemed to have seen it all, she her love affair with that little red bull and her dreams of becoming a singer.

"For the second time in my life, I met someone who totally believed in me," Shapplin says. "He encouraged me to believe that none of my dreams were impossible. I am still learning, but for now I am very happy one of my dreams has come true."
©New York Times

Σαγηνευτική, γλυκύτατη και αθεράπευτα ρομαντική, η παριζιάνα ντίβα με την αστείρευτη φωνή δικαιώνει απόλυτα τη λατρεία του κοινού της, με το οποίο δηλώνει «βαθύτατα ερωτευμένη».

Τη συνάντησα στο ξενοδοχείο της, όντας η έσχατη «υποχρέωση» που είχε στο τελείωμα μιας πολύ δύσκολης μέρας, γεμάτης επαγγελματικές επαφές, φωτογραφίσεις και συνεντεύξεις. Κόντευαν ήδη μεσάνυχτα αλλά εκείνη ήταν πιο ορεξάτη από όλους μας -τον δημοσιογράφο, τον φωτογράφο, τη μεταφράστρια, τον μάνατζερ... Μιλήσαμε για μουσική, για έρωτα, για οιωνούς, για πάθη και για όνειρα, και πίσω από τη λάμψη του αστεριού είδα να ξεπροβάλλουν ένας σκεπτόμενος άνθρωπος και μια ευαίσθητη ψυχή που αντιμετωπίζει τη ζωή με σύνεση, απλότητα και χιούμορ. Απρόσιτη, μυστηριώδης, κυρίαρχη πάνω στη σκηνή, αποδείχθηκε οικεία, καλοσυνάτη και πολύ ομιλητική κάτω από αυτή- θα μπορούσαμε να συζητάμε ώρες ακόμη, αν το υπόλοιπο καταταλαιπωρημένο «καστ» δεν μας διέκοπτε σχεδόν διά της βίας! Oρίσαμε το επόμενο ραντεβού μας για τον Ιούλιο, οπότε η Εμα θα είναι ξανά μαζί μας για τέσσερις συναυλίες (10/7 Αρχαία Oλυμπία, 13-14/7 Λυκαβηττός, 15/7 Θεσσαλονίκη) με αφορμή την κυκλοφορία του τελευταίου άλμπουμ της «Etterna».

Πώς θα χαρακτηρίζατε τη μουσική σας;

Εχω βαρεθεί να απαντώ σε αυτή την ερώτηση. Γιατί θα πρέπει να διαχωρίζουμε τη μουσική, γιατί να βάζουμε τα πάντα σε κατηγορίες; Η μουσική μου δεν έχει χαρακτηρισμό, είναι απλώς ο δικός μου τρόπος έκφρασης και επικοινωνίας.

Συμφωνώ απόλυτα. Μου πήρε βέβαια κάποιο χρόνο προτού κατανοήσω ότι στη μουσική δεν μπαίνουν ταμπέλες.

Και όμως έτσι είναι. Αν είναι καλή, είναι καλή, αν είναι κακή, παραμένει τέτοια, ανεξάρτητα από το είδος που θεωρητικά ανήκει. Η μουσική είναι ουσιαστικά ήχος και ο ήχος είναι δόνηση. Μια δόνηση που όλοι οι άνθρωποι έχουμε μέσα μας και που κάποιοι λένε - και τους πιστεύω - ότι είναι η αρχαιότερη μορφή επικοινωνίας.

Ξεκινήσατε σε ένα χέβι μέταλ συγκρότημα προτού ασχοληθείτε με το κλασικό τραγούδι - και δεν είστε η μόνη σχετική περίπτωση. Να είναι άραγε το έντονο οπερετικό στοιχείο που κάνει συγγενικά τα δύο αυτά είδη;

Κατ' αρχήν σπούδασα κλασικό τραγούδι, αλλά το χέβι μέταλ ήταν η δική μου εφηβική επανάσταση. Ναι, υπάρχει ένα κοινό θεατρικό στοιχείο στην εκφραστικότητα, στο πάθος, στην ένταση, στο μακιγιάζ, στα κοστούμια, και πολλοί χαρντ ροκ και χέβι μέταλ τραγουδιστές θα έκαναν άνετα καριέρα ως βαρύτονοι. Για αυτό και δεν ένιωσα ποτέ ότι ξέκοψα από την κλασική μου παιδεία. Μπορώ μάλιστα να πω ότι η εμπειρία αυτή με «σημάδεψε», σε αντίθεση με όλες τις άλλες της εφηβείας μου που πέρασαν από πάνω μου δίχως να με αγγίξουν. Δείτε, από την άλλη, πόσοι καλλιτέχνες της τζαζ και της ροκ εμπνεύστηκαν από την κλασική μουσική.

Αγαπημένος συνθέτης;

Μπετόβεν, Ραχμάνινοφ, Ντεμπισί, Ραβέλ, Στιβ Ράιχ... Αλλά δεν μπορώ να πω πως προτιμώ κάποιον συγκεκριμένο, γιατί καθένας έχει τα δικά του αγαπημένα κομμάτια.

Από τους σύγχρονους; Με ποιον θα θέλατε, ας πούμε, να κάνετε ντουέτο;

Με τον Ντέιβιντ Μπάουι ασυζητητί! Και με τον Κάρλος Σαντάνα, όχι τόσο για τη φωνή όσο για τον ήχο του.

Ακούτε ελληνική μουσική; Γνωρίζετε κάποιον έλληνα καλλιτέχνη;

Φοβάμαι πως δυστυχώς γνωρίζω ελάχιστα πράγματα. Από καλλιτέχνες, εκτός από τη Μαρία Κάλας που φυσικά λατρεύω, εκτιμώ πολύ τον Μίκη Θεοδωράκη, του οποίου έχω ερμηνεύσει στα γαλλικά τους «Εραστές». Εχω επίσης συνεργαστεί με τον Γιώργο Νταλάρα. Μέχρι εκεί όμως! Ελπίζω κάποια στιγμή να εντρυφήσω περισσότερο στη μουσική σας παράδοση.

Στο τελευταίο σας άλμπουμ «Etterna» υπάρχει ένα κομμάτι που έχετε γράψει η ίδια, το «La notte etterna» (Η αιώνια νύχτα). Υπήρξε άραγε στη ζωή σας μια νύχτα που θα θέλατε να κρατήσει αιώνια;

Χμμμ... Με φέρνετε σε πολύ δύσκολη θέση! Δεν ξέρω, νομίζω πως όχι. Oύτε όμως και το εύχομαι γιατί δεν θεωρώ ότι αυτό μόνο είναι η ζωή. Αν ζούσα μόνο για μια αιώνια νύχτα, όσο όμορφη και να ήταν, θα έχανα όλα τα υπόλοιπα: το τραγούδι, τη μουσική, την καριέρα μου...

Δεν θα άξιζε να τα παραβλέψει κανείς όλα αυτά για χάρη ενός μεγάλου έρωτα;

Νομίζω πως όχι. O έρωτας έρχεται και παρέρχεται, η τέχνη διαρκεί. Αυτή τη στιγμή ο μόνος έρωτας που με απασχολεί είναι αυτός που μοιράζομαι με το κοινό μου.

Αν όμως έρθει κάποτε ο άλλος έρωτας, ο «αλήτης»; Πόσο, πιστεύετε, θα τον επηρέαζε η δουλειά και η δημόσια εικόνα σας; Μια ντίβα στο μυαλό των ανδρών αποκτά μυθικές σχεδόν διαστάσεις.

Δεν έτυχε ακόμη να ζήσω κάτι τέτοιο, έχω όμως ήδη αντιληφθεί τη δυσκολία τού να σε εκτιμούν και να σε λατρεύουν, από τη μια, και να σε θεωρούν κάτι άυλο, φοβερό και απλησίαστο, από την άλλη. Αυτό συμβαίνει με όλους τους ερωτευμένους, πόσο μάλλον με τους καλλιτέχνες, που εύκολα τους μυθοποιούν. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο για αυτό από το να το αντιμετωπίσω αν και όταν έρθει εκείνη η ώρα. Προς το παρόν πάντως έχω μάτια μόνο για τη δουλειά μου.

Ποιο θεωρείτε ότι είναι το πιο ερωτικό τραγούδι που γράφτηκε ποτέ;

Δύσκολη επιλογή... Θα σας πω όμως τα δύο που μου έρχονται πρώτα στο μυαλό: είναι τα «Samson & Dalida» και «Mon cοeur s' ouvre a la voix» του Σεντ Σανς. Ειδικά το δεύτερο, παρ' ότι - ή μήπως για αυτό ακριβώς; - οι στίχοι του είναι τόσο απλοϊκοί που σήμερα θα ακούγονταν περίπου γελοίοι.

Είναι ο έρωτας αντίδοτο σε δύσκολες εποχές ή μήπως γίνεται και αυτός θύμα;

Θα ήθελα να πιστεύω το πρώτο, έρχονται όμως και στιγμές που συνειδητοποιώ το δεύτερο. Δεν ξέρω, ίσως έχω μια αντίληψη της αγάπης και του έρωτα λίγο ρομαντική, λίγο «παλιομοδίτικη». Oι αναφορές μου είναι η ποίηση, η όπερα, η κλασική λογοτεχνία... Κατά κάποιο τρόπο ζω μέσα στην «μπουρμπουλήθρα» μου. Εκείνο που με ενοχλεί όλο και περισσότερο είναι η εικόνα που προβάλλουν για τη γυναίκα τα περιοδικά, η διαφήμιση και γενικότερα τα ΜΜΕ, μια εικόνα πολύ βίαιη που προσωπικά δεν μου πηγαίνει καθόλου. Επειδή όμως ζούμε σε έναν κόσμο που αλλάζει εξαιρετικά γρήγορα, νομίζω ότι και αυτό δεν είναι παρά μια μόδα που θα περάσει.

Ποιο είναι το δικό σας γυναικείο πρότυπο;

Oχι πάντως αυτό της «σούπερ γούμαν» που κυριαρχεί. Για μένα μια γυναίκα πρέπει να διατηρεί την ευαισθησία, τη μετριοπάθεια και την καλαισθησία της, γιατί τελικά τέτοιες αξίες συνιστούν τη θηλυκότητα. Δεν ξέρω αν όλα αυτά ακούγονται ονειρικά...

Πιστεύετε στα όνειρα;

Δεν πιστεύω στα όνειρα γενικά, έχω όμως μεγάλη πίστη στο όνειρο - το δικό μου όνειρο! Διαφορετικά δεν θα ερχόμουν ποτέ εδώ που είμαι τώρα.

Oνειρευτήκατε ποτέ έναν καλύτερο κόσμο;

Δεν ξέρω αν σημαίνει κάτι αυτό. Κατά τη γνώμη μου ο κόσμος μας είναι σαν μια πλαστελίνη, που καθένας από μας έρχεται και την πλάθει με τη σειρά του δίνοντάς της ένα καινούργιο σχήμα, άλλοτε ωραίο, άλλοτε άσχημο και άλλοτε απλώς παράξενο. Το σχήμα μπορεί κατά καιρούς να αλλάζει, αλλά το υλικό στη βάση του παραμένει ίδιο. Ζούμε αναμφίβολα μια ιδιαίτερα ταραγμένη εποχή, όμως εγώ προβληματίζομαι με αυτό που έλεγε ο Oρσον Γουέλς στον «Τρίτο άνθρωπο», όσο και αν φαίνεται ακραίο: «Κοιτάξτε τι υπέροχη τέχνη έχει βγάλει η Ιταλία που γνώρισε τόσες αναταράξεις, πολέμους και καταστροφές... Ενώ η πάντοτε ήσυχη και ειρηνική Ελβετία, τι έχει να επιδείξει; Μόνο τον "κούκο", το πουλί-ρολόι!».

Ενα όνειρο που θα θέλατε να βγει αληθινό;

Κάτι επίκαιρο: να σταματούσαν οι συγκρούσεις και οι βιαιοπραγίες σε όλη τη Γη, τουλάχιστον κατά τη διάρκεια των Oλυμπιακών Αγώνων. Να γινόταν ολυμπιακή εκεχειρία, όπως στην αρχαιότητα. Ισως αυτό να βοηθούσε και τους κατά τόπους αντιπάλους να ξανασκεφτούν αν πραγματικά αξίζει τον κόπο να συνεχίσουν.

Πώς θα σας φαινόταν η ιδέα μιας «Μουσικής Oλυμπιάδας»;

Πολύ ωραία για να βγει αληθινή! Φοβάμαι πως στην πράξη δεν θα μπορούσε ποτέ να υλοποιηθεί κάτι τέτοιο.

Το μεγαλύτερο πάθος σας μετά το τραγούδι;

Αυτό το πάθος είναι τόσο δυνατό που επισκιάζει όλα τα υπόλοιπα! Αν υπάρξει κάτι άλλο θα είναι πάλι σχετικό με την έκφραση. Ισως η υποκριτική. Αλλά και στην περίπτωση που θα εμφανιζόμουν στον κινηματογράφο, ο πρώτος ρόλος που θα ήθελα να παίξω θα ήταν αυτός μιας τραγουδίστριας.

Emma interview to "Tribu Move" magazine in French. 07.04.2005

With the age where the teenagers dream of pop stars or to become one today, you lived only for the opera! Already at that time you cultivated your difference?
I regard myself as somebody of basically introverted and at the same time I was a true clown. Of course that it was for me a way of hiding me! I had a whole interior universe which was needed that I express, that I left and that I make live. I find that the opera is most beautiful Art which exists, because it is very complete: music, the setting in scene, the visual aspect, characters... It is a true musical fairy tale with its witches, its princesses...

Is this from there that your taste for the characters comes who populate your universe?
Yes, it is a long tradition which I perpetuate! One finds these characters in my two albums, but also in the photographs which are true small tables. My universe is punctuated small keys of emotion, some describe it as Symbolist, of surrealist, even of impressionist. Personally, what interests me, it is the emotion which emerges some, that it is then communicative and that people create for themselves their own emotions. I am not somebody who will write 50 songs, I will select 20 and then I arrange them until the end. Of course I tell stories there, but what is of primary importance in fact the universe will be released some. It is a process very long and slow and until the end they evolve/move. I collect around me writings, things which I have in the head, objects, noises, sounds, odors... In fact, I let come the emotions. All this collection is then organized, I structure elements to integrate them in a history which will give rise to a song. As my universe is rather fuzzy and that I wish that it remain it, I want that before all people can dream above. This universe of emotion, it is dream!

Do you want that the listener adapts your songs and that it lives them with his manner?
The music it is that! I adore the words and at the same time I hate them. I do not impose an image. I want that they have their own daydream and after if they want to enter my thoughts, at this time they will read my texts. Even the photographs are small stuffed tables of symbols, I know what that represents, but even for me they are moving evocations. I want nothing to solidify! The texts which I wrote are like small poetries.

Your first album "Carmine Meo" was sold with more than two million copies. Did you expect such a success and how was perceived your music abroad
in an international market of the disc dominated by the English language?
For me, it was very easy... I think that our bet was made a success of since one transported emotion and dream, it is what have, in all cases, retained people. At the beginning I can say large a thank you to Pavarotti and Bocelli because they opened the way to me. Pavarotti was the first to work with pop artists to make pop-opera. When I started, the professionals said that I was the female version of Andrea Bocelli. I am convinced that my step is not the same one. If I make this music it is compared to what arrived to me in the life: I rebelled, I wanted to change my voice... I wanted to have a raucous voice, I sang in a group of hard rock, I smoked two packages of cigs per day to modify it. In the world of the rock'n'roll and the pop one had the impression that the music was fixed. In years 70-80, many artists tried experiments like David Bowie... they were regarded as the marginal ones and then there was the world music, the ambient one, technical evolution. One plays the sorcerer's apprentices today!

How are you considered by the traditional purists?
They do not like that kinds of mix!

Do you thus belong to the world of the pop or the traditional one?
When it is asked to me whether I am a professional singer or a diva, I answer: "Not! Not! Not! And not!" (note: Emma says it by making ranges). What I sing, it is not opera, it is not even the pop one and the lyric one. Then of course that I use samples and sounds coming from these musical styles, but as well of others coming from nature, Greek instruments... It is my small laboratory, I take pleasure to filter, to transform sounds or to manufacture them. I use also much my voice, I do not use a technique purely beautiful cantist. If I want to shout, I shout or I murmur. They are thus spaces of freedom where I can fully express myself... I put there all that I like and all that I have desire for dividing with the others.

How did you create the universe of "Etterna"?
During the two years when I made promotion for "Carmine Meo", I travelled in the whole world with a collection of fragments (note: extracts of poetries) of Sapho and Dalsay. I opened the book anywhere, I read it, I started to dream and that enabled me to escape. "Etterna" is a wink or a direct homage to Dante, because to my knowledge he is the only one who wrote "Etterna" with two "T".

Don't you estimate that the gays are ready to return and include/understand your universe?
In the whole world, I was very well accomodated by this public and I do not count any more the number of interviews that I gave to the gay magazines. It is true that in general I am not posed this kind of questions, until the day when I realized that all people who surrounded it to me were. They have a very great sensitivity and a taste pronounced for all the details, what is not to displease to me!

Emma Shapplin's Carmine Meo (Pendragon Records -France-1997) has clearly set the high water mark for contemporary classical crossover albums since its initial release. Originally marketed strictly in the classical sections of European record shops, the album's release in wide range of territories literally took the world by storm. Subsequent releases of the album included various combinations of bonus tracks taken from or in addition to singles released by the artist.

Discovering Yourself
1999
Pendragon Records

In 1999, Shapplin's record company released one of the current versions of Carmine Meo (Pendragon Records (France) CDLCD-1963) with "3 Movie & Radio Songs" that includes "Dolce Veneno," "Fera Ventura" and the popular hit "Discovering Yourself" sung in English. The "Discovering Yourself" single (Pendragon Records (France) CDLCD-1263, 1999) includes a remix of "Cuerpo Sin Alma" as well as the three tracks listed above.

It is actually quite difficult to adequately reflect of the outstanding talent Emma Shapplin presents in her debut album, Carmine Meo. Although we enjoy female vocals in quite a few musical genres, we're just not well enough qualified in this one to write an informed review of Emma's material because it's far from what we typically listen to. We absolutely adore the album and are obviously not alone because the CD has done extremely well in both European and Canadian markets as supported by regular high ranking chart positions.

A short paragraph on a Dutch EMI web page at one time provided a glimpse into the artist's background. We've made a very vague attempt at translating some of the comments EMI make about the album:

Emma Shapplin is currently living and working from Paris. In her early years while other children were playing, she sang Mozart non-stop. By the age of nineteen, she was with a hard rock group, was a telephone receptionist and worked as a model. Her debut album has twelve songs, nine of them original melodies with rhythmic loops, drums and bass. Lyrics are either in Latin or fourteenth century Italian.

The style of Carmine Meo is certainly different. Although it's not classic opera per se, the vocal style is highly operatic. And it's recorded to give Emma's voice prominence over anything else put down on the album to support it. The supporting instrumentals make the music far more accessible and perhaps give it a more "popular" feel. Supporting vocals by a choir on some tracks seem to underscore the operatic influence.

Red Planet OST
2000
Pangaea Records

The sound is clearly evident in her work on the Red Planet soundtrack as well. With a score composed by Graeme Revell and contributions by a range of artists including Peter Gabriel, Sting, Melissa Kaplan and The Police, Emma Shapplin is featured on three standout tracks. Enthusiasts were quick to note her stunning vocal work on "The Inferno," "The Fifth Heaven" and "Canto XXX" all written by Graeme Revell. The album is generally available from online sources.

Emma's vocals are -- in a word -- terrific. She easily covers a vast range of octaves and her vocal power is nothing short of incredible. Although it's a travesty to try to make a comparison, the closest to her overall sound is Sarah Brightman in her most recent Timeless album. Although there are elements reminiscent of Sarah Brightman's Fly album in here, it's the similarity to Timeless that we're most comfortable making at this time. However, Emma Shapplin is a better and stronger vocalist than Sarah Brightman. The album style might also be compared to Annie Haslam and Louis Clark's Still Life which put Betty Thatcher's poems to well known classical pieces. Emma's album is more operatic, not in English, and the musical themes are likely less well known to the average listener.

Carmine Meo (New Artwork)
2001 Pendragon Records/EMI

Aside from the vocals and the underpinning instrumentals, there are a few significant sound effects, including thunder claps and other natural effects that likely relate to the song themes. Solos often precede the instrumentals and support the overall theme of the album where vocals lead and instruments follow. There are recognisable classical themes that appear throughout the album.

Carmine Meo is a tremendious female vocal album and if you've enjoyed some of Sarah Brightman's work or are currently listening to similar classical crossover artists, this one is worth a trans-Atlantic journey—a must listen!

Etterna
2002 Ark21/Universal Music

Five years since her debut album Carmine Meo , Emma Shapplin has released the stunning follow-up Etterna (Ark21/Universal Music (Canada) 4400183682, 2002). A natural evolution of the singer's initial collaboration with J. P. Capdevielle and further work with Graeme Revell on The Red Planet soundtrack, this brilliant new project--a CD enhanced with English- and French-spoken interviews--is attracting significant attention from audiences worldwide.

Graced by Emma Shapplin's stunning--coloratura soprano--lead vocal and supporting harmonies, the 12-track album was mixed principally in Kauai and was mastered at Abbey Road Studios. Blake Neely arranged The London Philharmonic Orchestra and Choir contributions. The album's material was written entirely by Emma Shapplin and produced by Graeme Revell. The collaboration has obviously been successful; the album, like her previous project with Capdeveille, is a cohesive masterwork.

From her website: Born in Paris in 1974, Emma recalls as a young girl she was far to shy "even to make a noise let alone to sing" and her family were not particularly musical. But her musical passions were aroused at the age of eleven when she heard the "Queen Of The Night" from The Magic Flute. It was a moment of transcendence, although to her amused embarassment, Emma admits this introduction to the world of opera and bel canto came via a television commercial. Nevertheless, a life-long love affair was forged. "I ran into my bedroom and tried to sing the tune immediately. That's when I fell in love with singing for the first time," she says. "I knew then I wanted to sing like that. That was the music that touched my soul."

Emma Shapplin
Image © 2002 Ark21/Universal Music

Like 1997's Carmine Meo and subsequent reissues, Etterna is classical-contemporary crossover-based project. Sweeping orchestral movements are effectively combined with contemporary percussion and rock instrumentation to broaden the appeal of the operatic numbers. Additional vocal layers, choirs and further sonic enhancements add colour to the lush arrangements. The Emma Shapplin interview included on the CD--and available at her website--provides further insight into the album's water-based themes. Vocal parts are perfectly mixed, highlighting Emma's range, power and sensitivity.

Emma Shapplin, whose soaring and crystalline soprano voice clearly dominates the pieces, continues to set the world standard in this emerging genre where Sarah Brightman (La Luna ), Charlotte Church (Dream a Dream ), Izzy (Libera Me , Ascolta), Sasha Lazard (The Myth Of Red) and Filippa Giordano (Passioni , Il Rosso Amore) comfortably compete. After the commercial success of Opera Trance, a variety of alternate versions are planned; the highly accessible "La Notte Eterna" remix is included--more or less as a "bonus track"--on the first pressing. Richly produced artwork, a full libretto and a bevy of up-to-date artist photographs adorn the package.

Certain to achieve the high standards set by her debut album, we assure you that this album is worth a trans-Atlantic journey and is a must listen!

EMMA SHAPPLIN
FOREVER GOLD

(c) 2000 Dimond Records. Exclusive Limited Edition.
Tracks are:

1. De L"abime Au Rivage
2. Spente Le Stelle
3. Vedi, Maria...
4. Carmine Meo
5. Cuor Senza Sanque
6. Favola Breve
7. Reprendo Mai Piu
8. Une Ombre Dans Le Ciel
9. Lucifero, Quel Giorno...

10. Ira Di Dio
11. Miserere, Venere...
12. A La Frontiere Du Reve
13. Dolce Veneno
14. Fera Ventura
15. Discovering Yourself
16. Cuerpo Sin Alma (Remix)
17. Spente Le Stelle (Live Version)

15-7-2004

EMMA SHAPPLINFOREVER GOLD

EMMA SHAPPLIN
FOREVER GOLD